555

ﺻﺒﺢ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺩﺍﻍ ﺑﻪ ﺩﻝ

ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﺗﻮ

ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺷﻮﺭ ﺷﺮﯾﻒ

ﺧﻔﻘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻮﯼ ﻋﺪﻣﻢ ﺭﺍ ﻟﺮﺯﺍﻧﺪ

ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﺳﭙﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ

ﺭﻭﺡ ﺗﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﻬﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ

ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻭﯾﺶ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻨﺖ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﻢ

ﺣﺴﺮﺕ ﺳﺎﻗﻪ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﯼ ﻟﺨﺖ

ﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ... ﻥ ... ﻣﻨﻢ ؟ !

ﺁﺥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻨﻮﻥ

ﺟﺎﺭﯼ ﺧﻮﻥ

ﺁﺥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺳﺒﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ... ﮔﻠﮕﻮﻥ

ﺁﺥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﮐﺮﮔﯽ

ﻓﺎﺣﺸﻪ ﯼ ﺷﻌﺮﯼ ﻧﺎﺏ

ﺁﺥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﯽ ﺗﻮ ... ﺗﻮﯼ ﻣﻦ

ﻟﺨﺘﯽ ﺷﻌﺮ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ؟ !

ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺟﺮﻋﻪ ﻟﺒﯽ ﻧﻮﺵ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺍﺑﺪ

ﺁﻭﺥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﯽ ﻣﺮﺯ ﮐﻨﻮﻥ

ﺷﻌﻠﻪ ﺯﺩ

ﮐﺮﮎ ﻭ ﭘﺮﻡ ﺭﯾﺨﺖ

ﺳﯿﺎﻭﺵ ﻧﻪ ﻣﻨﻢ ...

ﺑﻨﺸﯿﻦ

ﺳﺮﻭ ﺧﻤﺶ ﻫﻢ ﺳﺮﻭ ﺍﺳﺖ

ﺑﺎﺭ ﺳﺮﻭ ﺍﺕ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﯼ ﻟﺐْ ﺷﻮﺧﯽ ِ ﺗﻮ

ﻣﯿﻮﻩ ﯼ ﺳﺮﻭ

ﻓﻘﻂ ﻓﻬﻢِ ﻋﻤﯿﻖِ ﺗﺒﺮِ ﻗﺎﺗﻞِ ﺍﻭﺳﺖ ،

ﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﮔﻢ

ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻌﺮ ﺳﯿﺎﻩ

ﭘﻨﺠﻪ ﻭﺍ ﮐﻦ

ﻭ ﺑﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﺮﻕ ﺳﭙﯿﺪ

ﺩﻝ ﻣﻦ

ﻓﺎﺟﻌﻪ ﯼ ﮐﺸﺘﻦ ﺳﺮﻭ ِ ﻗﺪِ ﮔﺮﮔﯿﺴﺖ

... ﻫﻤﯿﻦ 

وطن ؛ محلول حلال های تخمی

ناگهان آنقدر زنده مانده ای که 

دلت خواست خودت،مرگ را به خانه بیاوری

و حالا دیگر مرگ ،مرگ نبود..

مرگ ؛گله ای از گوسفندهای رنگی بود ک هر شب سرگرممان میکرد 

مرگ زندگی قبلی تو بود.

خرگوش مضطربی ک هر روز به فرار فکر میکرد ..

توانسته بودی جای پدرت ؛

که چیزی از کودتا نمی فهمید و کودتا میکرد 

جای برادرت ؛

که چیزی از انقلاب نمی فهمید و انقلاب میکرد 

شبیه مادرت ؛ 

که هنگام وداع ؛با نگرانی 

گوشه چادرش را با دهانش جمع کرده بود باشی ..

باید انتخاب میکردی 

قبل از اینکه سگ ها برسند 

و تو را از زیر آوار بیرون بکشند 

 تا شناسایی ت کنند ...